- Coś złapaliście?
Usłyszałem zza pleców zdanie zmiękczone wschodnim akcentem, lekkie jak ptasi śpiew. Pomarszczony wiekiem pasterz i jego mlekodajne zwierzę wpatrywali się we mnie, dwoma parami głębokich piwnych oczu...wszechświat spoglądał na mnie. Wszystko co odbijało światło i prwadę - pomarszczona powierzchnia wody, rosa na liściach traw tam, gdzie jeszcze nie dosięgły jej słoneczne promienie, srebrzyste ciała ryb wyskakujących nad wodę, neonowo niebieskie skrzydła zimorodka - kryło się w tych oczach.
To, co złapaliśmy, to zostawiliśmy, a to czego nie złapaliśmy, to zabieramy ze sobą - cisnęło mi się na usta, ale przecież nie chciałem aby pasterz podzielił los Homera, przecież wiem...
- Mętna woda - powiedziałem, ubarwjając swój głos rezygnacją i poczuciem klęski.
- Tylko ślepy nie widzi, cza poczekać, aż woda spłynie, to się oczyści. Powiedział pasterz. Tak. Dlaczego szukam prawdy w mętnej wodzie?